แผลบางแผลไม่มีวันหายไป และยังเป็นเครื่องเตือนที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บภายในใจได้อยู่เสมอ  "ผมเขียนเพลงทรมาน ในช่วงเวลาที่พักฟื้นจากการผ่าตัดเส้นเอ็นหัวไหล่ขาด และอยู่ในช่วงของการทำกายภาพบำบัดอย่างต่อเนื่อง ในระยะเวลาของการพักฟื้นและพยายามทำให้ร่างกายกลับมาปกติเหมือนเดิมคือความยากลำบาก ใช้เวลากับความทุกข์อย่างยาวนานแต่เชื่อเสมอว่าความเจ็บใดๆ ล้วนหายบรรเทาลงตามวันเวลา

 

จนวันนึงได้ฟังบทสัมภาษณ์ของครอบครัวของศิลปินที่ชื่นชอบท่านนึง ศิลปินท่านนี้เสียชีวิตไปอย่างกะทันหัน ผ่านมานานหลายปีคนใกล้ชิดในครอบครัวยังคงเสียใจและเจ็บปวดกับการจากไปอยู่เสมอ มีคำกล่าวของคุณพ่อของศิลปินท่านนี้ในบทสัมภาษณ์ว่า “หลายคนบอกว่าวันเวลาจะทำให้ความเสียใจและเจ็บปวดนี้หายไป แต่ไม่เลยทุกๆวันที่ผ่านมายาวนาน ความเจ็บปวดและความเสียใจยังคงอยู่เช่นเดิม เราแค่คุ้นเคยและเข้าใจความรู้สึกเหล่านั้นได้มากขึ้น ความเจ็บปวดทรมานยังคงมีอยู่เสมอไม่หายไปไหน”  ผมรู้สึกและเข้าใจความรู้สึกนี้ได้ดี วันเวลาผ่านไปแผลที่ หัวใหล่ ของผมค่อยๆดีขึ้นแต่รอยแผลที่เหลืออยู่ ก็ยังเป็นเครื่องเตือนความเจ็บที่มีได้เสมอ"   แว่นใหญ่