"ข้างในของผมแตกสลาย ความเศร้าค่อยๆกัดกินผมช้าๆ จนในที่สุดก็กลืนกินผมเข้าไป โดยที่ผมไม่สามารถเอาชนะมันได้เลย ผมเกลียดตัวเอง ผมจำตอนที่ร้องไห้แต่ก็ไม่มีอะไรตอบสนองได้ ถ้าผมไม่หายใจมันก็จะหยุดลง ผมได้แต่คิดว่าใครจะรับผิดชอบเรื่องนี้ให้ผม มันมีแค่คุณเท่านั้น ผมโดดเดี่ยว มันง่ายที่จะไปให้ถึงตอนจบ แต่ยากที่จะทำให้มันจบลง นั่นคือความยากลำบากที่ผมเจอ ผมพยายามที่จะหนี ใช่มันคือความจริง ผมอยากจะหนีไปจากตัวผมเอง อยู่เพื่อคุณ ผมถามว่ามันคือใครและตอบออกมาว่ามันคือผมเอง ผมถามตัวเองซ้ำๆแบบนั้น ทำไมผมถึงลืมมันไม่ได้สักที คงต้องโทษบุคลิกของผม สุดท้ายแล้วมันคือความผิดของผม ผมอยากที่จะรู้เหตุผล แต่ไม่มีใครรู้ ผมไม่แม้แต่จะรู้จักตัวตนของตัวเอง ไม่แม้แต่จะแน่ใจว่าได้คำตอบหากมีใครบอกมันกับผม ผมตั้งคำถามว่าทำไมตัวเองถึงมีชีวิตอยู่... แบบคนอื่นๆ

 

ผมเหนื่อยกับการถามตัวเองว่าทำไมถึงไม่ยอมจากไป ผมมีปัญหาและความกังวล ผมไม่สามารถเปลี่ยนความเจ็บปวดเป็นความสุขได้เลย ความเจ็บปวดคือความเจ็บปวด ผมทำมันไม่ได้และสิ่งนั้นทำร้ายผมเอง ทำไมมันไม่ออกไปจากหัวผมนะ ผมแค่อยากรู้ว่าทำไมมันถึงได้เจ็บปวด ตอนนี้ผมรู้แล้ว ผมคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดผมแต่ผมไม่รู้ คุณอยากจะฟังรึเปล่า? ไม่ ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ตั้งแต่แรกผมคิดว่ามันคงง่ายถ้าจะโทษตัวผมเอง มันคงจะเป็นสิ่งที่เจ็บปวดมาก มีคนที่ลำบากกว่าผมแต่ใช้ชีวิตได้ดีกว่า คนที่อ่อนแอกว่าก็ผมใช้ชีวิตได้ดีกว่าผม ไม่มีใครมีเรื่องยากลำบากแบบที่ผมมี ไม่มีใครอ่อนแอได้เท่ากับผม ผมถูกขอให้มีชีวิตอยู่เป็นร้อยครั้ง แต่ไม่ใช่เพื่อผม มันเพื่อคุณ 

 

อย่าทำเหมือนว่าคุณไม่รู้เลย ทำไมคุณถึงรู้ว่ามันยาก? ผมพูดไปหลายครั้งแล้วนะ ทำไมมันถึงยาก? คุณไม่คิดว่ามันจะยากกว่านี้เหรอ? ดราม่ากว่านี้?  เพิ่มเนื้อหามากว่านี้? ผมพูดมันไปหมดแล้ว คุณเคยฉีกขาดมั้ย? มันไม่ได้แค่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรอกนะ มันไม่ใช่หน้าที่ผมเลยที่ต้องแบกรับโลกใบนี้ ชีวิตผมไม่เหมาะจะเป็นที่รู้จัก มันยากลำบากมาก และนั่นทำร้ายผม มันยากที่จะรู้ ทำไมคุณถึงทำไมแบบนี้นะ? มันน่าตลกดีที่ผมมาจนถึงจุดนี้ได้ มีอะไรที่ผมสามารถพูดได้อีกนะ? ได้โปรดบอกผมทีว่าผมทำงานอย่างหนัก ได้โปรดบอกว่าผมทำได้ดีแล้ว ผมผ่านมันมามากเหลือเกิน

 

ถึงแม้คุณจะไม่สามารถยิ้มได้ ได้โปรดอย่าให้ผมจากไปด้วยความรู้สึกผิด คุณทำได้ดีแล้ว คุณทำงานหนักมากตลอด ลาก่อนนะ"